Moja włosowa historia

Gdyby włosy umiały mówić z pewnością opowiedziałyby niejedną ciekawą historię o swych właścicielach. W końcu to w nich, jak w soczewce, skupia się stan zdrowia człowieka, jego nawyki (a konkretnie przyjmowane używki) i leki jakie zażywa. Włosy dają sygnały o tym, jak dany osobnik potrafi o nie dbać. Wszelkie próby tortur (jak na przykład przypalanie prostownicą, szarpanie, brak umiejętności obsługi zaawansowanego technicznie przedmiotu jakim jest grzebień) zostają uwidocznione światu w niemym proteście keratynowego tworu. Przesuszone, zniszczone, z rozdwajającymi się końcówkami włosy niemal krzyczą "widzicie? X tak o nas dba!". Nie pozwalam by moje kosmyki sformułowały przeciwko mnie akt oskarżenia który z lubością przekażą każdemu kto będzie miał nieszczęście mnie minąć na swej drodze. Dlatego poświęcam im sporo uwagi (Ale nie tyle by były one moją obsesją. Jedyną obsesją w moim życiu jest czarny, frenetyczno-turpistyczny romantyzm). I wiem czego nigdy im nie zrobię.

Fryzury których nigdy nie uświadczysz na mojej głowie:

Dredy. Nie mam zamiaru wyglądać jak młodsza siostra mojego mopa.

Dredloki. Fikuśne warkoczyki ze sztucznych pasm w ogóle mi nie imponują. Znam lepszy sposób na wydanie 200 czy 300 zł niż to coś (tyle kosztują w Opolu).

Wygolenia. Z moją urodą taka fryzura nie będzie wyglądać oryginalnie, seksownie czy intrygująco tylko żałośnie.

Czarne włosy. Niestety, nie dla mnie. Będę w nich przypominać zagubioną i nieprzystosowaną społecznie, a w dodatku wybitnie brzydką nastolatkę próbującą bezskutecznie wyglądać interesująco.

Historia farbowania

Zaczęła się u mnie w wieku 12 lat od pięknego, jasnego blondu (za ufarbowanie włosów w podstawówce wychowawczyni obniżyła mi ocenę z zachowania). Blondowi byłam wierna całe gimnazjum, zmieniałam odcienie. Większe eksperymenty zaczęły się w liceum. Brąz, rudości, czerwienie. Pierwsze lata studiów przyniosły chwilowe przystopowanie, aż do zeszłego roku gdy dochodziłam do siebie po ciężkim urazie i musiałam przerwać studia. Miałam tyle wolnego czasu że zaczęłam na powrót bawić się mazidłami do włosów. Na pierwszy ogień poszedł fiolet. Potem róż. Przez jakiś czas czerwień z Marion. Chwila oddechu i...

Nowy rozdział

W mojej włosowej historii nowy rozdział zaczął się dokładnie 20 lipca, kiedy to wreszcie wypróbowałam piankę Elysse, którą chwaliłam się jakiś czas temu. Jestem nią oczarowana! Kolejny kosmetyk za mniej niż dychę który warto znać.

Elysse

Pianka działa bardzo szybko. Po 3 minutach już widać jaskółki nowego koloru! Zobaczcie, jak wyglądała przed nałożeniem na włosy:

Kolor mocny, nieomal się świecił! Trochę strach że moje włosy też będą mogły służyć za latarkę ale, jak wiadomo, kto nie ryzykuje ten nie testuje kosmetyków i nie pisze o tym notek.

Efekt wyszedł zdecydowanie bardziej "normalny" i nie wywołujący u ludzi zdziwienia czy szybszego bicia serca:

A oto awangarda: różowa grzywka (tak, to znów Venita) i reszta włosów potraktowana Elysse:

Na pełną recenzję pianki poczekacie kilka tygodni, bo przecież żadna szanująca Czytelników blogerka nie pisze recenzji kosmetyku po jednym użyciu. Muszę wiedzieć jak się zmywa. Jedno co Wam powiem teraz to to, że włosy po niej są przyjemnie miękkie.

A jaka jest Twoja włosowa historia?